HELDER POSTIGA

Jak traktuje pan towarzyski mecz z Polską?

Dla nas to bardzo ważny mecz. Spotkamy się w reprezentacji po ponad trzech miesiącach, będziemy mieli szansę, by razem potrenować, spędzić ze sobą trochę czasu. A sam mecz posłuży temu, by popracować nad niektórymi elementami, poprawić te, które już funkcjonują dobrze, a wszystko to przeciwko drużynie, która jest silną reprezentacją. Dlatego spodziewam się, że będzie to dość trudne spotkanie, ale jednocześnie piękne, tym bardziej że gramy na inaugurację stadionu.

Wie pan coś więcej na temat waszych rywali?

Polska ma bardzo dobrych piłkarzy. Pamiętam, że graliśmy z wami w eliminacjach mistrzostw Europy 2008. Przegraliśmy w pierwszym meczu, w którym polska drużyna była bardzo mocna, zagrała bardzo agresywnie. Przypuszczam, że tym razem będzie podobnie. Uważam, że aby wygrać, musimy zaprezentować naprawdę dobry futbol.

No tak, ale od tamtego czasu minęło już kilka lat i teraz reprezentacja Polski wygląda zupełnie inaczej.

Zgoda, ale wiem, że wielu polskich piłkarzy gra w ligach europejskich i prezentuje się tam znakomicie, jak jest w przypadku zawodników z Borussii Dortmund czy bramkarza Arsenalu Londyn, którego nazwiska nie jestem w stanie sobie teraz przypomnieć… Jest to młoda reprezentacja, ale z ogromnym potencjałem.

Na którym miejscu w Europie umieściłby pan reprezentację Portugalii?

Wysoko. Mamy dobry zespół, gramy dobry futbol, na poprzednich dużych turniejach radziliśmy sobie nieźle. Portugalska piłka ciągle się rozwija. By znaleźć się w ścisłej europejskiej czołówce brakuje nam jedynie tytułów. Byliśmy bardzo blisko na mistrzostwach w 2004. Brakuje nam trochę szczęścia, więcej pracy, ale nasz futbol z roku na rok się rozwija i staje się coraz mocniejszy.

Jednak awans na EURO 2012 trzeba było wywalczyć w barażach.

Tak, ale stało się tak dlatego, że bardzo źle zaczęliśmy eliminacje. Potem jednak zdołaliśmy się podnieść, rozgrywaliśmy dobre mecze, a kwalifikacje zakończyliśmy wielkim meczem z Bośnią w Lizbonie, która wcale nie jest słabą reprezentacją, lecz bardzo wymagającym przeciwnikiem. Uważam, że rozegraliśmy wtedy jedno z najlepszych spotkań.

Myśli pan już o EURO?

Pewnie. Dla każdego portugalskiego piłkarza to wielkie wydarzenie. Wiążemy z tym turniejem ogromne nadzieje, ale trafiła nam się niezwykle ciężka grupa, dlatego nie będzie łatwo. Zapowiada się naprawdę wielka walka o awans, dlatego trzeba zacząć turniej jak najlepiej, by mieć szanse na wyjście z grupy. A to jest naszym celem.

Czy Portugalia ma jakąś przewagę nad Holandią i Niemcami?

Mówimy o jednych z najlepszych reprezentacji na świecie, trudno znaleźć u nich jakieś słabe punkty… A my musimy skupić się przede wszystkim na sobie i podążać naszą ścieżką, być wiernymi naszemu stylowi i grać swoje.

Przypuszczam, że mecz z Niemcami będzie rewanżem za ćwierćfinał mistrzostw Europy 2008.

Jak najbardziej! W tamtym meczu zagraliśmy naprawdę dobrze, ale oni strzelili nam trzy gole, jeśli się nie mylę ze stałych fragmentów gry. Tak, teraz chcemy się odegrać i wiemy, że jesteśmy w stanie to zrobić.

Dla pana EURO musi być szczególnie ważne, ponieważ nie zagrał pan na mundialu 2010.

To prawda. Poprzedni selekcjoner ani razu mnie nie powołał, dlatego cieszę, że Paulo Bento dał mi szansę powrotu do reprezentacji. Zawsze na mnie liczy, ma do mnie zaufanie, a ja dzięki temu mogę dać wszystko co najlepsze dla Portugalii.

Czuje się pan zatem pewniakiem w reprezentacji?

Nie, absolutnie! To, że grałem w podstawowym składzie w eliminacjach o niczym jeszcze nie świadczy. To trener decyduje przed każdym meczem. Wszyscy piłkarze, którzy są powoływani, czują się tak samo ważni i to jest właśnie kluczem naszych dobrych wyników.

Nie żałuje pan, że latem 2011 przeszedł do Saragossy, która nie może wydobyć się ze strefy spadkowej?

Nie, w żadnym wypadku. Moim wielkim marzeniem od zawsze było grać w lidze hiszpańskiej. Pojawiła się taka szansa i nawet się nie zastanawiałem. Wierzę jednak, że z nowym trenerem uratujemy się i zostaniemy w Primera Division.

Rozmawiała Barbara Bardadyn

Luty 2012

RICARDO

Pamięta pan jeszcze mecze z Polską w eliminacjach mistrzostw Europy 2008?

Oczywiście. W Lizbonie zremisowaliśmy 2:2, u was przegraliśmy... Mieliśmy wielką drużynę, ale wy też. Polska miała wówczas wspaniały okres, była na fali wznoszącej, grała dojrzale, mnóstwo piłkarzy występowało w silnych ligach zagranicznych.

Polska była dla was wtedy trudnym przeciwnikiem?

Bardzo trudnym. Był to rywal niesłychanie zorganizowany, bardzo silny pod względem fizycznym, posiadający bardzo dobrych piłkarzy i znakomitego trenera. Wtedy Polska była naszym bezpośrednim rywalem w walce o awans na mistrzostwa.

Zaskoczyła was tak dobra gra Polaków?

Ani trochę. Wiedzieliśmy doskonale, jaką jakość posiadała wasza reprezentacja i wiedzieliśmy, że te mecze nie będą bułką z masłem. I nie były.

Wie pan o coś o obecnej reprezentacji Polski?

Teraz nie mam już tak dużej wiedzy, jaką miałem jeszcze kilka lat temu, ponieważ od pewnego czasu znajduję się na uboczu portugalskiej kadry. Nie muszę martwić się tym, by skrupulatnie analizować grę przeciwników, ale owszem, co tydzień staram się oglądać mecze najważniejszych lig europejskich, więc mam szansę widzieć polskich piłkarzy. I obserwuję, że jest ich coraz więcej i w to w tych najlepszych klubach. Dlatego wyobrażam sobie, że aktualna reprezentacja też jest bardzo silna, spodziewam się więc, że towarzyski mecz z Portugalią będzie bardzo ciekawy i będzie bardzo dobrym sprawdzianem dla obu drużyn.

Nie mogę nie spytać o naszych bramkarzy…

(przerywa pytanie) Dla mnie najlepszy był Młynarczyk! Wiem, że to stare dzieje, ale to najlepszy polski bramkarz, jakiego kiedykolwiek widziałem, fenomen. Ale podobał mi się też Jerzy Dudek. Posiadał ogromne umiejętności, wiele razy graliśmy przeciwko sobie, łączą nas bardzo dobre relacje. Z obecnego pokolenia na pewno Szczęsny, który mimo młodego wieku już udowodnił swoją wartość i to grając w wielkim klubie, w jednej z najlepszych lig.

A jak ocenia pan obecną reprezentację Portugalii?

Jest to drużyna, która też powoli buduje się na nowo, stopniowo wchodzą do niej młodzi zawodnicy. Ma trenera, który posiada ogromną wiedzę na temat futbolu. Paulo Bento sam był znakomitym piłkarzem, więc Portugalia jest w dobrych rękach.

Ale znów musiała walczyć w barażach, by zakwalifikować się na ważny turniej. To powinno chyba martwić?

Nie. To świadczy jedynie o tym, że panuje coraz większa rywalizacja, nie ma już łatwych przeciwników i teraz znacznie trudniej jest o spokojną klasyfikację, nie wolno lekceważyć absolutnie żadnego rywala. Zresztą wystarczy przywołać przykład Anglii, której zabrakło na EURO 2008. Najważniejsze jest to, że Portugalia potrafiła wyjść z opresji, przezwyciężyć trudności i awansować.

Niektórzy portugalscy piłkarze twierdzą, że stać ich na medal na EURO 2012.

Ja nie odważę się tak powiedzieć. Rywale są naprawdę bardzo trudni, trzeba traktować ich z największych szacunkiem. Jeśli Portugalia rzeczywiście znajdzie się na podium to fantastycznie i piłkarze powinni robić wszystko w tym kierunku. Nie możemy jednak niczego przesądzać ani zapowiadać z góry, że jedziemy na turniej, żeby zdobyć medal. Tak nie można. Oczywiście, Portugalii nie brakuje jakości, żeby to osiągnąć, ale trzeba ciężko pracować.

Tym bardziej że grupa, w której znalazła się Portugalia, z Holandią, Niemcami i Danią, jest niesamowicie trudna.

Dlatego właśnie mówię, że należy przede wszystkim pracować. Mnie podoba się taka mocna grupa. Jest więcej emocji, adrenaliny zarówno u piłkarzy, jak i u kibiców. Myślę, że to dobrze dla Portugalii i wcale nie spisuję nas na starty.

Czy jest jakiś portugalski piłkarz, który zasługuje na grę w reprezentacji, a nie ma go w drużynie?

Powiem, że ja! (śmieje się). Trener ma naprawdę duży wybór, nie brakuje nam piłkarzy grających na wysokim poziomie, ale ostatecznie to selekcjoner decyduje, jaką „osiemnastkę” zabiera na dany mecz, więcej zawodników wziąć nie może. Ale zapewniam, że ci, którzy zostają poza kadrą wcale nie są gorsi od tych, którzy grają w podstawowym składzie.

Rui Patricio jest bramkarzem dającym gwarancję?

Tak. To jest młody bramkarz, jeden z najlepszych w kraju. Znam go dobrze, bo miałem szczęście pracować z nim w Sportingu. Posiada naprawdę duże umiejętności, ale musi cały czas pracować, nie wolno się zatrzymać, tylko cały czas rozwijać. Wystarczy lekkie rozluźnienie, a za rogiem już czekają kolejni bramkarze z wcale niemniejszymi umiejętnościami i zapałem do pracy.

Mógłby pan wskazać najlepszego bramkarza w Europie? Ale z pominięciem Ikera Casillasa, bo to oczywiste.

Po mnie może pani wybierać kogo tylko chce, nie ma sprawy (śmieje się). Są różne opinie. Z jednymi się zgadzam, z innymi nie. Dla mnie osobiście są lepsi niż Casillas – chociaż naturalnie jest on wielkim bramkarzem – ale to tylko moje prywatne zdanie. Na przykład Petr Čech robi różnicę od wielu lat, nigdy nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Jednak bramkarzowi nie jest łatwo wypowiadać się na ten temat, znając trudność naszego fachu. Nie chciałbym być nie fair wobec innych.

Pan na zawsze zostanie zapamiętany dzięki karnym, które bronił pan jak w transie w ćwierćfinałowym meczu z Anglią na mundialu w 2006. Ma pan jakiś swój sposób?

Oczywiście, że mam, ale chyba nie sądzi pani, że wyjawię go teraz, kiedy nadal gram? (śmieje się). Możemy porozmawiać, gdy zakończę karierę. Są techniki, żeby zmylić rywala, ale teraz nie mogę zdradzić tego sekretu.

Zdaje się, że pańskie techniki najlepiej działają na Anglików, bo w półfinale EURO 2004 też obronił pan ich strzał.

Myślę, że Anglicy nie chcą już na mnie patrzeć! (śmieje się). To był czysty przypadek. W 2006 mieliśmy psychologiczną przewagę w postaci dobrych wspomnień właśnie z 2004. Dla nas było to pozytywne, dla nich nie bardzo…

Strzał Dariusa Vassella w 2004 obronił pan gołymi rękami. Dlaczego?

Miałem już trochę dość, byłem zły, że nie obroniłem żadnego (David Beckham przestrzelił swojego karnego – przyp. red.), więc musiałem coś zrobić, żeby jeszcze bardziej się zmotywować i wymyśliłem, że zdejmę rękawice. To była chwila. Nie zastanawiałem się nad tym. Nigdy wcześniej, ani później tego nie zrobiłem.

Rozmawiała Barbara Bardadyn

Luty 2012

DIEGO ALVES

Został pan prawdziwym specjalistą od obrony rzutów karnych: 11 z 19, w tym przed tygodniem obroniony strzał Leo Messiego. Jaka jest formuła?

Przede wszystkim trzeba wytrzymać najdłużej jak się da, nie pozwolić się oszukać przez jakiś ruch piłkarza wykonującego strzał, przeciwnie: starać się oszukać jego. Oczywiście jest to kwestia techniki, ale ważne jest także szczęście. Przy rzucie karnym wszystko działa na korzyść egzekutora.

Można w tym wypadku mówić o wojnie psychologicznej?

Nie nazwałbym tak tego, chociaż faktycznie jest w tym coś z psychologii. Ważna jest koncentracja, intuicja, wyczucie przeciwnika. Ale naturalnie trzeba starać się, by nie wykonał tego strzału najlepiej.

Zawsze tak dobrze bronił pan karne?
Tak, od najmłodszych lat. To jest ten aspekt mojej gry, który zawsze miałem dobrze opanowany.
 

Należy pan do przesądnych zawodników?
Nieszczególnie. Na mecze zawsze zabieram sobie obrazek Matki Boskiej, ale tylko dlatego, że jest to dla mnie coś wyjątkowego, a nie ze względu na przesądy.

Dziś czeka was rewanż w półfinale Pucharu Króla na Camp Nou z Barceloną. Tydzień temu zremisowaliście 1:1. Jakiego meczu się pan spodziewa?
Trzeba zacząć od tego, że Barcelona jest najlepszą drużyną świata, posiada unikatowy styl. To będzie bardzo trudny mecz właśnie z tego powodu, ale także dlatego, że mają przewagę w postaci strzelonego gola na wyjeździe. Na pewno będziemy walczyć do ostatniej sekundy, zostawimy na murawie duszę, aby tylko móc wygrać i wystąpić w finale.

Odkąd Pep Guardiola jest trenerem Barcelony, Valencia nigdy jej nie pokonała. Ale teraz w katalońskiej drużynie, z powodu kontuzji, brakuje kilku ważnych zawodników, więc jesteście w dość uprzywilejowanej sytuacji.
Uważam, że Barcelona ma tak mocny skład, że te nieobecności są prawie niezauważalne i nieodczuwalne w jakości gry. Poza tym Barca nie raz już udowodniła, że ma canterę, która potrafi stanąć na wysokości zadania, ci młodzi zawodnicy grają na wysokim poziomie. Nieważne kto zagra, spodziewamy się najlepszej Barcelony i musimy martwić się tylko sobą, byśmy dali z siebie maksimum i wyszli z tego starcia zwycięsko.

Co jest najważniejsze, gdy gra się na Camp Nou?

Po pierwsze, trzeba być skoncentrowanym przez 90 minut. Nie można się pomylić. Trzeba zagrać mecz perfekcyjny, ponieważ jakikolwiek błąd zostanie przez nich bezwzględnie wykorzystany. Po drugie, trzeba robić wszystko, by oni nie czuli się swobodnie, by tak długo nie utrzymywali się przy piłce, co tak bardzo lubią.

Kiedy grał pan w Almerii, Barcelona była dla pana prawdziwym katem, zwłaszcza  w poprzednim sezonie, wbijając aż osiem goli. Siedzi to jeszcze w głowie?
Nie, wcale. Z różnych powodów Almeria ogromnie cierpiała w poprzednim sezonie Primera Division, a przeciwko Barcelonie, co jest logicznie, jeszcze bardziej. Ale to już przeszłość.

Kto był pana bramkarskim wzorcem?
Przede wszystkim Claudio Taffarel, ponieważ jest legendą reprezentacji Brazylii i wzorem dla wszystkich brazylijskich bramkarzy, którzy pojawili się po nim. Ale generalnie nie należę do osób mających idoli.

Rozmawiała Barbara Bardadyn

7 lutego 2012